คอรัปชั่น

           ปัญหาเรื้อรังที่รุนแรงที่สุดของประเทศกำลังพัฒนาก็คือปัญหาคอรัปชั่น ซึ่งเป็นเสมือนพยาธิที่ฝังตัวอยู่ในร่างกายของมนุษย์ และคอยสูบอาหารที่บริโภคเข้าไป ทำให้เจ้าของร่างขาดอาหารจนสุขภาพอ่อนแอ ไม่เจริญเติบโตเท่าที่ควร และนำไปสู่โรคภัยไข้เจ็บต่างๆ

นักวิชาการได้แบ่งคอรัปชั่นเป็น 3 ลักษณะ คือ การคอรัปชั่นของบุคคล คอรัปชั่นระดับสถาบัน และคอรัปชั่นในรูประบบ ซึ่งแต่ละลักษณะก็มีที่มาแตกต่างกันออกไป โดยการคอรัปชั่นของบุคคลเป็นคอรัปชั่นขั้นพื้นฐาน ที่มีอยู่ทั่วไปในกลุ่มประเทศที่กำลังพัฒนา ซึ่งมีสาเหตุมาจากทั้งปัจจัยภายในและปัจจัยภายนอก โดยปัจจัยภายในได้แก่ ความย่อหย่อนในศีลธรรม และคุณธรรม ความขาดแคลน รายได้ไม่เพียงพอกับรายจ่าย ความอยากได้ใคร่ดี ความกลัวว่าจะน้อยหน้าคนอื่น การแข่งขันในทางวัตถุ ความมักได้ ความเคยชิน และความคิดว่าคอรัปชั่นเป็นเรื่องปกติ ใครๆ เขาก็ทำกันทั้งนั้น โดยเริ่มจากการรับหรือเรียกร้องสินน้ำใจ ค่าน้ำร้อนน้ำชา ค่าซื้อความสะดวก เงินใต้โต๊ะ เพื่อให้เรื่องต่างๆ ดำเนินไปด้วยความสะดวกและรวดเร็วไม่ติดขัด หากไม่ได้รับเงินพิเศษหรือการเลี้ยงดูปูเสื่อ ก็อาจจะเกิดการกั๊กเรื่องหรือกลั่นแกล้งให้เกิดความล่าช้าและความเสียหายได้

 จากการคอรัปชั่นของบุคคล คอรัปชั่นได้แพร่ขยายเข้าไปสู่สถาบัน กลายเป็นประเพณีปฏิบัติขององค์กร โดยเฉพาะบางองค์กรซึ่งมีหน้าที่เกี่ยวข้องกับพ่อค้า นักธุรกิจ และประชาชน เกิดเป็นระบบหน้าม้าที่รับติดต่อกับองค์กรเหล่านั้นแทนประชาชนเกิดการกินหัวคิว สินบน การส่งส่วย การฮั้วการประมูล ไปจนถึงลูกเล่นพลิกแพลงต่างๆ ซึ่งส่วนมากคอรัปชั่นในระดับสถาบันนี้จะทำกันเป็นทีม มีการแบ่งหน้าที่และผลประโยชน์กันอย่างเป็นขบวนการ ซึ่งเมื่อปล่อยทิ้งไว้นานเข้า ก็กลายเป็นการยากที่จะถอนยวงหรือสืบสาวไปถึงตัวใหญ่ได้

 แต่ที่อันตรายที่สุดคือการคอรัปชั่นในรูประบบ ซึ่งมักจะเป็นการร่วมมือกันของฝ่ายการเมืองกับข้าราชการประจำด้วยการสร้างกลโกงอย่างแยบยล ซึ่งเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าคอรัปชั่นเชิงนโยบาย หรือคอรัปชั่นเชิงบริหาร เป็นการโกงในระดับชาติ โดยนักการเมืองที่ทำหน้าที่บริหารประเทศ ตัวอย่างที่เห็นได้บ่อยๆ ก็คือโครงการอภิมหาโปรเจกท์ต่างๆ การกำหนดคุณสมบัติของการจัดซื้อจัดจ้างให้ตรงกับของหรือบริษัทที่แอบตกลงกันไว้ล่วงหน้าแล้ว หรือที่เรียกว่าล็อกสเปก รวมถึงการเรียกเงินปากถุงหรือเปอร์เซ็นต์สำหรับการเซ็นอนุมัติโครงการต่างๆ การดักซื้อที่ดินราคาถูกเพื่อโก่งราคาขายให้รัฐในการสร้างถนนหรือสถานที่ราชการ เป็นต้น

 ความจริงแล้ว การคอรัปชั่นยังมีวิธีการต่างๆ อีกมากมาย และก็ได้ฝังรากลึกลงในสังคมไทย จนคนทั่วไปเห็นเป็นเรื่องปกติในชีวิตประจำวัน และยินยอมที่จะเสียเงินเพื่อซื้อความสะดวก สิทธิพิเศษ หรือตัดความรำคาญ แม้กระทั่งเกิดความคิดสีเทาประเภทกินตามน้ำ เข้าเมืองตาหลิ่วก็หลิ่วตาตาม ตัวเล็กกินไก่ตัวใหญ่ค่อยกินช้าง หรือคนโกงแต่เก่งดีกว่าคนซื่อที่ทำงานไม่เป็น ซึ่งการกระทำและความคิดเหล่านี้ ทำให้สังคมไทยกลายเป็นสังคมคอรัปชั่นเกือบจะสมบูรณ์

 แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือ คุณทราบไหมครับว่าในแต่ละปี พ่อค้าและนักธุรกิจกว่า 80 เปอร์เซ็นต์ต้องสูญเสียเงินให้แก่การคอรัปชั่นเป็นจำนวนสูงถึงเกือบ 3 แสนล้านบาท ซึ่งเงินจำนวนนี้ หากไม่ไปตกอยู่ในกระเป๋าของคนเพียงไม่กี่คนย่อมสามารถอำนวยประโยชน์แก่คนส่วนใหญ่ของประเทศได้ ไม่ว่าจะเป็นการมีถนนหนทางที่มีคุณภาพเชื่อมโยงชนบทกับเมือง หรือภูมิภาคกับภูมิภาค ระบบคมนาคมและระบบโทรคมนาคมที่ทันสมัย มีโรงพยาบาล โรงเรียน เพิ่มขึ้น ตลอดจนคุณภาพและคุณค่าชีวิตของคนไทย

 และคุณทราบไหมครับว่า จากการคอรัปชั่น ทำให้ถนน สะพาน อาคาร และสิ่งก่อสร้างของรัฐ ไม่มีคุณภาพเท่าที่ควรเพราะผู้รับเหมาจำต้องลดมาตรฐานบางอย่างลงเพื่อทดแทนเงินเบี้ยบ้ายรายทางที่ต้องจ่ายไป ซึ่งนั่นย่อมส่งผลถึงความปลอดภัยและค่าใช้จ่ายในการซ่อมบำรุง นอกจากนี้ในภาคอุตสาหกรรม ที่ผู้ประกอบการต้องจ่ายเงินพิเศษแก่ขบวนการคอรัปชั่นก็ทำให้ผู้บริโภคต้องเสียเงินซื้อสินค้าในราคาที่สูงขึ้นตามไปด้วย

 ทั้งๆ ที่คอรัปชั่นเป็นปัญหาใหญ่ของบ้านเมือง แต่ก็น่าแปลกที่การหาเสียงเลือกตั้งทั่วไปซึ่งจะมีขึ้นในวันที่ 3 กรกฎาคมนี้ แต่ละพรรคการเมืองล้วนขายฝัน ขายโครงการอภิมหาโปรเจกท์ แต่ไม่มีพรรคใดขายความจริงเรื่องการกำราบปราบปรามคอรัปชั่นให้เห็นเป็นรูปธรรมเลยสักราย

 ซึ่งการมีโครงการขนาดมหึมามูลค่าเป็นแสนล้าน โดยไม่มีมาตรการควบคุมคอรัปชั่นอย่างรัดกุมนั้น เผลอๆ กรุงเทพฯ ก็อาจจะมีแต่ตอม่อเพิ่มขึ้นอีกเป็นแถวๆ เหมือนกับโครงการโฮปเวลล์นั่นแหละครับ