ควอนตัมคอมพิวเตอร์

    ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์ควอนตัมจะพิลึกพิลั่นเหลือเชื่อเกินกว่าจะเป็นจริงได้ เครื่องคอมพิวเตอร์ควอนตัมประกอบสำเร็จแล้วที่มีอยู่ไม่มาก ดูเหมือนงานทดลองทางเคมีมากกว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ และแม้ว่าพลังการประมวลผลจะเร็วกว่าซูเปอร์คอมพิวเตอร์แต่สัญญานภายในนาฬิกาช้าจนน่าตกใจคือเพียงแค่ไม่ถึง 100 ไซเคิลต่อวินาที แต่ที่แย่ที่สุดเห็นจะเป็นความไม่ใส่ใจในการที่จะพัฒนาคอมพิวเตอร์ควอนตัมนั่นเอง เรื่องนี้Rolf Landauer เคยกระตุ้นให้เพื่อนๆที่ศูนย์วิจัยThomasJ. Watson ของ IBMที่เมือง Yorktown Heightsรัฐนิวยอร์กให้เริ่มโครงการพัฒนาคอมพิวเตอร์ควอนตัมมาตั้งแต่สมัยที่สไลด์รูลยังเป็นหนึ่งอยู่ Davis Deutsch นักฟิสิกส์แห่งมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดเป็นคนหนึ่งที่รับเรื่องไปดำเนินการ แต่ก็ปล่อยโครงการนี้ให้จมฝุ่นอยู่นาน ถึง8ปีเต็ม

    เมื่อบทความเรื่องนี้ของเขาถูกวารสารฟิสิกส์ชั้นนำปฏิเสธที่จะพิมพ์ ท้ายที่สุดเมื่อบทความที่บรรยายแนวคิดใหม่ด้านคอมพิวเตอร์ของดอยท์ซได้รับการตีพิมพ์ในปีคศ.1985ก็กลายเป็นเรื่องน่าเบื่อครั้งใหญ่ เพราะแม้ว่าคอมพิวเตอร์ควอนตัมนั้นมีความเป็นไปได้ในทุกแง่มุมตามที่บรรยายไว้โดยละเอียดแล้วในเชิงทฤษฎี แต่ทว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก เพราะคอมพิวเตอร์ควอนตัมนั้นสร้างก็ยาก ใช้งานก็ไม่ง่าย เวลาผ่านไปอีกเกือบ 10ปีเต็มกว่าจะมีผู้เห็นประโยชน์แท้จริงว่า คอมพิวเตอร์ควอนตัมนั้นสามารถครองความเป็นเลิศในงานที่คอมพิวเตอร์ปัจจุบันไม่อาจทะยานขึ้นมาเทียบได้

    ในปีคศ.1994 Peter Shor นักวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ของห้องปฏิบัติการ AT&T Bellในรัฐนิวเจอร์ซีเป็นผู้เปิดประเด็นให้เห็นถึง”การคืบเคลื่อนเชื่องช้าแต่ทรงพลัง”ว่าเป็นเครื่องมือสมบูรณ์แบบในการถอดรหัส เหตุผลก็คือในขณะที่คอมพิวเตอร์ยุคใหม่ทรงพลัง ความเร็วสูงแต่การทำงานประมวลผลก็ทำได้เพียงคราวละคำสั่งเดียวตรงกันข้ามกับคอมพิวเตอร์ควอนตัมที่ประมวลผลได้ในปริมาณเฉียดอนันต์ และพร้อมกันในคราวเดียวด้วยความสามารถในการประมวลข้อมูลตัวเลขอันมหาศาลนี้ การถอดรหัสของธนาคารที่ส่งผ่านสายหรือคำสั่งยิงขีปนาวุธนิวเคลียร์ขึ้นจากฐานก็จะไม่เหลือความปลอดภัยไว้ให้เป็นทางเลือกมากนัก