มนุษย์คนหนึ่งนั้นย่อมประกอบขึ้นด้วยสองสิ่ง นั้นคือร่างกายที่เราใช้ทำกิจกรรมในแต่ละวัน ส่วนอีกสิ่งหนึ่งคือ “จิต” เรื่องของจิตนั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก เพราะมองไม่เห็นด้วยตาและสัมผัสได้ด้วยกาย แต่เราสัมผัสได้ด้วยความรู้สึก เพราะเป็นสิ่งที่ใช้ควบคุมร่างกายให้ปฏิบัติหน้าที่ต่างๆ สำหรับบางคนที่มีการฝึกจิตจะถึงระดับสูง ก็สามารถทำให้เกิดพลังทีอยู่เหนือคนธรรมดา จิตของมนุษย์นั้นสามารถแบ่งได้เป็น 2 ส่วน นั่นคือ “จิตสำนึก” และ “จิตใต้สำนึก” ซึ่งทั้งสองส่วนนี้มีความเชือมโยงกันอย่างแยกออกจากกันไม่ได้ จิตสำนึกเป็นจิตที่อยู่ใต้เหตุและความคิด เป็นจิตที่เราใช้มากในชีวิตประจำวัน ส่วนจิตใต้สำนึกนั้นเป็นจิตที่อยู่ลึกลงไปในจิตใจ เป็นส่วนที่ไม่ต้องการเหตุผล เป็นเรื่องของความรู้สึกหรือความฝังใจล้วนๆ

การฝึกทำสมาธินั้นคล้ายๆ กับการย้ำกับตัวเองในใจให้มีสติอยู่เสมอ ไม่ว่าตอนนั้นกำลังกระทำสิ่งใดอยู่ แม้กระทั้งตอนเราหลับหรือตื่น ในช่วงเริ่มต้นการฝึกทำสมาธิจะเป็นการปลดปล่อยจิตใจให้ปราศจากปัญหาความยุ่งยาก วุ่นวายใจต่างๆ เหล่านี้ สมองกับจิตใจต้องรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เมื่อสมองเราเปิดจิตใจเราก็จะทำงานสบายมากขึ้น การฝึกสมาธิจึงเป็นการเรียนรู้ประสบการณ์ต่างๆ ของชีวิต และยังเป็นการเรียนรู้ระดับความสามารถของตัวเอง เพราะมันเป็นกระบวนการที่กระตุ้นความมีสติ เป็นกุญแจดอกสำคัญในการคลี่คลายปัญหาชีวิต ในโลกวัตถุนิยม