กาลครั้งหนึ่ง มีคนตัดไม้ที่เก่งมากคนหนึ่ง ซึ่งได้ทำงานกับพ่อค้าไม้ เนื่องจากพ่อค้าให้ผลตอบแทนและสภาพการทำงานที่ดีให้แก่เขา ดังนั้น คนตัดไม้จึงตั้งใจแน่วแน่ที่จะทำงานของเขาให้ดีที่สุด
เจ้านายได้ให้ขวานและบอกให้เขาไปตัดไม้ในพื้นที่ที่กำหนดให้ ในวันแรกคนตัดไม้ สามารถตัดไม้ได้ถึง 18 ต้น
เจ้านายประทับใจตัวเขามาก และกล่าวชม “ดีมาก ทำงานให้ดีต่อไปน่ะ”
เพราะเขาได้รับกำลังใจที่ดีจากเจ้านาย เขาจึงตั้งใจที่จะทำงานหนักขึ้นในวันต่อมา แต่เขากลับตัดไม้ได้เพียง 15 ต้นเท่านั้น
ในวันที่สาม  เขาเพียรพยายามมากขึ้นไปอีก แต่กลับตัดไม้ได้เพียง 10 ต้นเท่านั้น  แต่ละวันผ่านไปเขากลับตัดไม้ได้น้อยลงทุกที คนตัดไม้รำพึงกับตนเองว่า ความแข็งแรงของเขาคงลดน้อยถอยลงเสียแล้ว
เขาจึงไปหาเจ้านายของเขาเพื่อขอโทษ และบอกกับเจ้านายว่า เขาไม่เข้าใจว่าทำไมผลลัพธ์มันจึงเป็นเช่นนี้
เจ้านายจึงถามเขาว่า “ เธอได้ลับขวานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่? ”
 “ ลับขวานเหรอครับ ? ผมไม่มีเวลาที่จะลับขวานของผมเลย ผมยุ่งอยู่แต่การตัดต้นไม้ ”

ข้อคิดของเรื่องนี้ !

ชีวิตของพวกเราก็เช่นกัน  บางครั้งเรายุ่งเสียจนไม่มีเวลาจะลับขวานให้คมอยู่เสมอ ในโลกทุกวันนี้ดูเหมือนทุกคนจะยุ่งมากขึ้นแต่กลับมีความสุขน้อยลงกว่าเคย  ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?
เป็นไปได้หรือเปล่าที่ว่า พวกเราลืมที่จะมีชีวิตอยู่อย่างชาญฉลาดที่จะลับชีวิตของเราให้คมมันไม่ผิดที่เราจะทำงานหนัก 
แต่เราไม่ควรวุ่นวาย จนละเลยสิ่งที่สำคัญในชีวิต เช่น ชีวิตส่วนตัว การเอาใจใส่ผู้อื่น การให้เวลากับการอ่านหนังสือ และอื่นๆ เราทุกคนต้องการเวลาที่จะผ่อนคลาย ที่จะคิด ที่จะสร้างสมาธิ และที่จะได้เรียนรู้และเติบโต
ถ้าเราไม่ยอมใช้เวลาที่จะลับคมให้แก่ชีวิต เราจะกลายเป็นผู้ที่โง่เขลาและสูญเสียซึ่งประสิทธิผลและศักยะภาพของเราเป็นความรับผิดชอบที่เราจะต้องรักษาและพัฒนาศักยภาพของตน เพราะ มันจะเป็นส่วนหนึ่งที่จะรับประกันความสำเร็จ และความเป็นที่ต้องการในอาชีพของตัวเรา
ดังนั้นขอให้เริ่มต้นตั้งแต่วันนี้ ลองคิดหาหนทางที่จะพัฒนาศักยภาพของเรา เพื่อที่จะทำให้สามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิผลและสร้างมูลค่าเพิ่มให้แก่งานของเรามากขึ้น   หวังว่าเรื่องนี้จะให้ข้อคิดแก่ชีวิตของเรามากขึ้น

ขอให้คุณมีความสุขตลอดไป