ฎีกาชาวบ้าน

วันที่ 01 กรกฎาคม พ.ศ. 2554 ปีที่ 23 ฉบับที่ 506

โอภาส เพ็งเจริญ lungmenuad@hotmail.com

สายไปแล้ว

รอนสิทธิ แปลง่ายๆ ว่า ทำให้สิทธิลดลง น้อยลง

อย่างถ้าเราซื้อที่ดินมา 10 ไร่ เราควรจะต้องได้เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่ดินแปลงนั้นทั้ง 10 ไร่ แต่ถ้ามีเจ้าของที่ดินข้างเคียงติดกัน มาบอกว่า "เฮ้ย! ที่ดินที่เอ็งซื้อไป 10 ไร่นั้น ติดที่ดินของข้าไปด้วย 2 ไร่ นะเว้ย ข้าไม่ยอมหรอก เอาของข้าคืนมา"

นั่นละคือ รอนสิทธิ คือสิทธิเราควรจะมีทั้ง 10 ไร่ ที่ซื้อหามาจากผู้ขาย

อย่างนี้ก็รอนสิทธิ เช่นกัน เพราะคุณโผงทำสัญญาจะซื้อจะขายที่ดิน น.ส. 3 ก. จากคุณเงือบ เนื้อที่ 7 ไร่ 2 งาน 37 ตารางวา พร้อมที่ดินครอบครองอีก เนื้อที่ประมาณ 7 ไร่ 3 งาน 68 ตารางวา รวมแล้ว เนื้อที่ 15 ไร่ 2 งาน 5 ตารางวา ราคา 30,697,500 บาท วันทำสัญญาคุณโผงวางมัดจำไป 5,000,000 บาท

จากนั้นจึงไปทำการรังวัดกัน และชำระเงินกันไปเรียบร้อย

คุณโผงส่งมอบการครอบครองเงินแก่คุณเงือบ คุณเงือบนำไปฝากเข้าบัญชีธนาคารแล้วนั่งดูตัวเลขด้วยความสบายใจ

ข้างฝ่ายคุณเงือบก็ส่งมอบการครอบครองที่ดินนั้นให้กับคุณโผงไป คุณโผงได้ที่ดินจึงไปเดินดูด้วยความสบายใจ

สักกลางเดือนกุมภาพันธ์นั้นเอง คุณเงือบแวะมาบอกคุณโผงว่า ที่ดินแปลงที่เขาขายและส่งมอบการครอบครองไปแล้วนั้นทางด้านเหนือรังวัด รวมเอาที่ดินของคนอื่นเข้าไปด้วย 1 ไร่ 29 ตารางวา จึงย้ายหลักเขตให้ถูกต้องเพื่อคืนที่ดินแก่คนอื่นเขาไป

คุณโผงว่า "ไม่มีปัญหา แต่หักเงินคืนมาละกันนะ"

"แล้วจะคืนเงิน 1,072,500 บาท ให้" คุณเงือบว่า

แต่หลังจากวันที่ว่าจะคืนให้แล้ว คุณเงือบไม่ยอมคืนให้สักที แม้คุณโผงจะวนเวียนทวงถามหลายหนแล้วก็ตาม

นานเข้าๆ คุณโผงเห็นว่าไม่เข้าท่า จึงตัดสินใจยื่นฟ้องคุณเงือบต่อศาล ขอให้บังคับให้คืนเงินมา

เมื่อตัดสินใจดังนั้นแล้ว วันที่ 12 กรกฎาคม ปีนั้นเอง คุณโผงจึงให้คุณทนายยื่นฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้คุณโผงชนะ แต่คุณเงือบอุทธรณ์คดี

ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง นั่นคือ คุณโผงแพ้คดี

คุณโผงฎีกาคดี

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีมีปัญหาเรื่องว่าคุณโผงฟ้องคดีเกินเวลาที่กฎหมายกำหนดหรือไม่

ศาลฎีกาพิเคราะห์แล้ว ตามคำฟ้องและเอกสารท้ายฟ้อง ปรากฏว่าคุณโผงทำสัญญาจะซื้อจะขายและสัญญาซื้อขายที่ดินเสร็จสมบูรณ์ตามสัญญาแล้ว หลังจากนั้น จึงปรากฏว่า ที่ดินที่ซื้อขายและส่งมอบกันแล้วเป็นของบุคคลภายนอกบางส่วน กรณีจึงเป็นเรื่องการรอนสิทธิที่ผู้ขายจะต้องรับผิดตามความในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 475

เมื่อคุณโผงยอมคืนที่ดินให้แก่บุคคลภายนอกจึงต้องฟ้องคดีภายใน 3 เดือน นับแต่วันที่ยอมตามที่บุคคลภายนอกเรียกร้อง ดังที่บัญญัติไว้ใน มาตรา 481 และข้อเท็จจริงได้ความว่า วันที่คุณโผงยอมตามที่บุคคลภายนอกเรียกร้องคือ กลางเดือนกุมภาพันธ์ 2545 แต่คุณโผงฟ้องคดีนี้ วันที่ 12 กรกฎาคม 2545 จึงเกิน 3 เดือน

ดังนี้ ที่ศาลอุทธรณ์ วินิจฉัยว่า คดีขาดอายุความแล้ว พิพากษายกฟ้องจึงต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา ฎีกาของคุณโผงฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน

คุณโผงหงอยไปเลย

เรื่องอายุความนี่สำคัญทีเดียว เมื่อเกิดเหตุใดๆ ที่จะต้องใช้กฎหมายเข้ามาเกี่ยวข้อง จึงต้องรีบปรึกษาผู้รู้เสียให้ไวเลยเชียว หาไม่เวลาอาจล่วงเลยไปกระทั่งหมดอายุความเหมือนอย่างรายคุณโผงนี้ก็เป็นได้





(เทียบคำพิพากษาศาลฎีกา ที่ 4467/2553)



ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์

มาตรา 475 หากว่ามีบุคคลผู้ใดมาก่อการรบกวนขัดสิทธิของผู้ซื้อในอันจะครอบครองทรัพย์สินโดยปกติสุข เพราะบุคคลผู้นั้นมีสิทธิเหนือทรัพย์สินที่ได้ซื้อขายกันนั้นอยู่ในเวลาซื้อขายก็ดี เพราะความผิดของผู้ขายก็ดี ผู้ขายจะต้องรับผิดในผลอันนั้น

มาตรา 481 ถ้าผู้ขายไม่ได้เป็นคู่ความในคดีเดิม หรือถ้าผู้ซื้อได้ประนีประนอมยอมความกับบุคคลภายนอก หรือยอมตามที่บุคคลภายนอกเรียกร้อง ห้ามมิให้ฟ้องคดีในข้อรับผิดเพื่อการรอนสิทธิเมื่อพ้นกำหนด 3 เดือน นับแต่วันคำพิพากษาในคดีเดิมถึงที่สุด หรือนับแต่วันประนีประนอมยอมความ หรือนับแต่วันที่ยอมตามบุคคลภายนอกนั้นเรียกร้อง