เสียงสะท้อนของพ่อแม่..หาก "แป๊ะเจี๊ยะ" ถูกเปิดเสรี!

นายวรวัจน์ เอื้ออภิญญกุล รมว.ศธ.        กลายเป็นประเด็นร้อนที่มีการถกเถียงกันมาระยะหนึ่งแล้ว หลังจากที่นายวรวัจน์ เอื้ออภิญญกุล รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการคนใหม่ ออกมาเสนอแนวคิดว่า เมื่อไม่สามารถปิดกั้นเรื่องแป๊ะเจี๊ยะหรือเงินให้เปล่าได้ก็ต้องคิดนอกกรอบให้สิ่งที่หลบ ๆ ซ่อน ๆ ขึ้นมาบนดิน ทำให้หลาย ๆ ฝ่ายมองว่า ขัดกับบทบาทหน้าที่ของกระทรวงครูที่ควรสนับสนุนด้านการศึกษามากกว่าออกมายอมรับ และส่งสัญญาณไฟเขียวให้กับแป๊ะเจี๊ยะหรือเงินให้เปล่า ถึงแม้จะอ้างว่าเป็นการเปิดโอกาสให้พ่อแม่ที่พร้อมจ่าย เพื่อโอกาสที่ดีของลูก และไม่ใช่เป็นการจ่ายโดยมีเงื่อนไขก็ตาม                        ในกรณีดังกล่าวนี้ คุณพ่อปู-วันชัย บุญประชา เลขาธิการมูลนิธิเครือข่ายครอบครัว ได้ให้ความเห็นว่า หากมีการเปิดเสรีแป๊ะเจี๊ยะจะยิ่งทำให้เกิดการแบ่งชนชั้นมากขึ้น ไม่มีความเป็นธรรมทางการศึกษา เกิดการรวมศูนย์อำนาจทางการศึกษา และไม่มีการกระจายทรัพยากรและความรู้ออกไปให้ทั่วถึง ส่งผลให้โรงเรียนมีชื่อเติบโต และขยายตัวขึ้นเรื่อย ๆ เนื่องจากมีเงินอุปถัมภ์จากพ่อแม่ที่อยากให้ลูกมีที่นั่ง ในขณะที่โรงเรียนโนเนมกลับนิ่งอยู่กับที่ ขาดครู และสื่ออุปกรณ์การเรียนที่ดี เพราะไม่มีครู และพ่อแม่วิ่งเข้าไปหา                พร้อมกันนี้ ยังให้ความเห็นเพิ่มเติมว่า หากแนวคิดนี้เกิดขึ้นจริง ไม่อยากจะคิดต่อไปเลยว่า อนาคตของประเทศชาติจะเป็นอย่างไร เพราะถ้ามีการเปิดเสรีให้จ่ายเงินแป๊ะเจี๊ยะได้ เด็กที่เข้าสู่สถานศึกษาได้ด้วยการฝาก หรือจ่ายเงินแทนความสามารถ เป็นไปได้ที่เด็กจะซึมซับติดตัวไปใช้เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ และกลายเป็นผู้ที่ใช้วิธีการติดสินบนในที่สุด นอกจากนี้ยังปลูกฝังให้เด็กมองว่า เงินซื้อได้ทุกอย่าง ดังนั้นจึงไม่ต้องขวนขวาย หรือใช้ความพยายาม ทำให้เด็กเติบโตอย่างไม่มีคุณภาพ                "เรากำลังสร้างค่านิยม และแบ่งชนชั้นกันหรือเปล่า เด็กรวยเท่านั้นเหรอที่จะเข้าโรงเรียนดี ๆ ได้ แล้วเด็กฐานะยากจนล่ะ ถ้าเขามีความสามารถ แต่ไม่มีเงิน กลับถูกเด็กฝากเบียดเบียนที่ นี่คือความเท่าเทียมกันทางสังคมที่รัฐบาลเคยบอกว่าอยากเห็นหรือเปล่า อีกอย่างการนำสิ่งที่หลบ ๆ ซ่อน ๆ ขึ้นมาทำให้เหมาะสม และบอกว่าเป็นการคิดนอกกรอบ ตรงนี้กรอบของคุณเองมากกว่า ผมอยากให้ทบทวน และค่อย ๆ หันมาบริหารวิธีคิดอย่างเป็นระบบ พยายามทำงานแบบกระจายความเท่าเทียม ไม่ใช่กระจุกอยู่แต่โรงเรียนใดโรงเรียนหนึ่ง ซึ่งต้องทำให้พ่อแม่เห็นว่านอกจากโรงเรียนดัง ๆ ในกทม.แล้ว ยังมีโรงเรียนอื่น ๆ ที่มีความพร้อมและคุณภาพใกล้เคียงกันอยู่" คุณพ่อปูให้ทัศนะ พร้อมทั้งเสนอแนวทางในสิ่งที่อยากจะเห็นจากรัฐบาลชุดนี้

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต        ด้าน คุณพ่อเป้-กิตติภัต ลักษณพิสุทธิ์ ให้ความเห็นต่อกรณีนี้ว่า รัฐมีหน้าที่สนับสนุนด้านการศึกษา การทำเช่นนี้เหมือนผลักภาระให้กับผู้ปกครอง และทำให้ขาดความเท่าเทียมกันในการเข้าถึงการศึกษาด้วย เชื่อว่ายังมีอีกหลายประการที่รัฐสามารถคิด และหาทางช่วยเหลือด้านการศึกษาได้ น่าจะหันมาให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านั้นมากกว่าเพื่อคุณภาพการศึกษาที่ดีขึ้น และทำให้เด็ก ๆ ได้รับประโยชน์อย่างเท่าเทียมกันด้วย                ขณะที่ คุณแม่จารุวรรณ ลอยพิพันธ์ แสดงความเห็นด้วยน้ำเสียงจริงว่า ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งที่จะนำสิ่งผิดมาทำให้ผิดยิ่งขึ้นไปอีก เพราะจะทำให้เงินเป็นใหญ่ ขาดความเท่าเทียมกันในสังคม ถึงแม้การจ่ายไม่ได้มีเงื่อนไขแลกกับการรับเข้าเรียน แต่ก็เลี่ยง และเป็นไปได้ยากอยู่ดี ซึ่งไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ                "เราไม่รู้ว่าเขาคิดได้อย่างไร หรือใช้อะไรคิด คุณเป็นถึงรัฐมนตรีกระทรวงศึกษา คุมนโยบายการศึกษาให้กับเด็กทั่วประเทศ คุณมีหน้าที่พัฒนาคุณภาพการศึกษาให้ดี เพราะการศึกษาคือการพัฒนาชาติ แต่นี่คุณกำลังเปิดโอกาสให้คนมีเงินเป็นใหญ่ และกำลังกีดกันความเท่าเทียมกันในสังคม ใครมีเงินคนนั้นเสียงดังกว่า หรือฉันมีเงิน ลูกฉันต้องมีที่นั่ง ซึ่งมันไม่ใช่" คุณแม่จารุวรรณให้ความเห็นแบบตรงไปตรงมาถึงความผิดหวังที่คนคุมการศึกษาของชาติมีแนวคิดเช่นนี้

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต        ปิดท้ายกันที่ คุณพ่อบิ๊ก-พงษ์ระพี เตชพาหพงษ์ ผู้เขียนหนังสือเด็กสองภาษาพ่อแม่สร้างได้ ให้ความเห็นว่า รู้สึกประหลาดใจกับแนวคิดของเจ้ากระทรวงศึกษาธิการ เพราะการส่งสัญญาณให้แป๊ะเจี๊ยะ หรือเงินให้เปล่า เปรียบเสมือนเพิ่มการกีดกันโดยทุนให้มีมากขึ้นในสังคม และเป็นไปได้ที่โรงเรียนดัง ๆ จะขึ้นเพดานแป๊ะเจี๊ยะให้สูงขึ้น ใครใคร่จ่าย จ่าย ใครมีเงินสูงมีสิทธิมากกว่า                "การศึกษาไทยมันไปกันใหญ่แล้ว ผมไม่ตกใจนะที่ได้ยินข่าวนี้ แต่ประหลาดใจมากกว่า เพราะแทนที่จะพัฒนาการศึกษาไทยให้มีคุณภาพ แต่ผู้ใหญ่กลับใช้กลไกการตลาดเข้ามาจับการศึกษา เพราะแน่อยู่แล้วว่าโรงเรียนดัง ๆ มีอำนาจเหนือผู้ปกครอง ใครมีเงินก็ได้เรียน ไม่มีก็ถอยไป เกิดภาวะพลเมืองชั้น 1 ชั้น 2 หากแนวคิดเปิดเสรีแป๊ะเจี๊ยะเป็นจริง ยิ่งทำให้พ่อแม่ที่มีลูกเก่ง แต่ไม่มีเงินโวยวายได้ยากขึ้น เพราะมันเปิดเสรีแล้วไง ใครจะทำอะไรได้"                ดังนั้น คุณพ่อบิ๊ก มองว่า รัฐบาลต้องแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ แทนที่จะหยิบปลายเหตุของปัญหาแล้วบอกว่าคิดนอกกรอบ ซึ่งมันไม่ใช่ ทางที่ดีควรเปิดทางเลือกให้กับพ่อแม่ผู้ปกครองโดยที่ช่องทางนั้นไม่ถูกกีดกันโดยทุน เช่น ส่งเสริมการจัดการเรียนรู้ในโรงเรียนต่างจังหวัดให้มากขึ้น มีการกระจายเทคโนโลยีทางการศึกษาเพื่อให้เด็กเข้าถึงได้เท่าเทียมกัน รวมทั้งต้องทำให้เด็กต่างจังหวัดเชื่อมั่นในการเรียนการสอนของโรงเรียนในจังหวัดตัวเอง เพราะเด็กต่างจังหวัดส่วนใหญ่กลัวเด็กกรุงเทพฯ จึงทำให้เกิดวังวนของการแข่งขันด้วยการไปเรียนพิเศษเพื่อจะได้สอบเข้าโรงเรียนดัง ๆ ได้ และถ้าคาดหวังจนสอบไม่ติด ระบบแป๊ะเจี๊ยะก็จะกลับมาเป็นตัวเลือกหนึ่งของพ่อแม่บางท่านที่มีเงิน และอยากให้ลูกได้มีที่นั่งในโรงเรียนดัง ๆ                "ส่วนอีกทางหนึ่งที่จะแก้ปัญหาในเรื่องนี้ได้ ผมมองว่า ควรส่งเสริม และให้ความรู้พ่อแม่เกี่ยวกับการจัดการเรียนการสอนให้ลูกที่บ้าน หรือที่หลาย ๆ คนคุ้นชื่อกันดีว่า โฮมสคูลนั่นเอง ซึ่งเราไม่ได้บอกว่าพ่อแม่ทุกคนต้องทำ แต่อย่างน้อย ๆ พ่อแม่ที่พร้อม หากสนใจก็จะได้ไม่ต้องไปแข่งขัน หรือแย่งที่นั่งให้เสียเวลา เพราะบางโรงเรียนมีการเรียกเก็บแป๊ะเจี๊ยะราคาสูง ๆ ก็เพื่อคัดเลือกเด็กสังคมเดียวกันได้มาอยู่ด้วยกัน พูดง่าย ๆ คือ เด็กรวยอยู่กับเด็กรวย ใครไม่รวยไม่มีสิทธิ์อย่างนี้เป็นต้น แบบนี้สังคมก็จะยิ่งแบ่งพรรคแบ่งพวก นี่คือสิ่งที่สังคมควรจะเป็นหรือเปล่า" คุณพ่อบิ๊กทิ้งท้ายถึงรัฐบาลให้กลับไปทบทวนถึงการพัฒนาการศึกษาอย่างเป็นระบบ