ถ้าเป็นคนมัวแต่รอ โอกาสที่ได้ดีก็จะยาก

ถ้าเป็นคนมัวแต่รอ โอกาสที่ได้ดีก็จะยาก ถาม : ตอนนั่งสมาธิแล้วท่านไม่ได้นำ รู้สึกตัวเองไม่ค่อยเคร่งเท่าไร ? ตอบ : คอยแต่จะให้ป้อนให้ แล้วเมื่อไรจะทำเป็นเสียทีละจ๊ะ เอะอะก็จะให้นำตลอด ถ้าอยู่ๆ อาตมาล้มหายตายจากไปก็ไม่ต้องฝึกกันสิ ถาม : ต้องเอารูปท่านมาตั้งข้างๆ แล้วต้องนั่งดูเวลาปฏิบัติ ตอบ : อ๋อ...ถ้าวันไหนมีเสียงด่ามาด้วยก็จะใช่จริงๆ..! สมัยก่อนเวลาอาตมาได้ต้นไม้ที่ออกจากเรือนเพาะชำ อาตมาก็จะให้น้ำ ให้ปุ๋ย ให้ฮอร์โมนไประยะหนึ่ง แล้วก็ค่อยๆ ลดลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งท้ายสุดก็ไม่ให้อะไรเลย อยากได้ปุ๋ยใช่ไหม ?.. อยู่ในห้องเก็บของ..อยากได้น้ำก็อยู่ในห้วย..ไปกินเอง..นั่นต้นไม้นะ..! ถ้าเป็นคน มัวแต่รอให้นำการปฏิบัติแล้วถึงจะทำได้ดี โอกาสที่ได้ดีก็จะยาก เพราะฉะนั้น..ถ้าอาตมาไม่ได้นำ พวกเราก็ต้องไปเองเป็นบ้าง ไม่ใช่พอถึงเวลาแล้วหลวงพ่อไม่นำ หนูไปไม่เป็น จะสมน้ำหน้าให้เลย..! ถ้าหากว่าใครที่เคยอยู่กับ หลวงพ่อวัดท่าซุง มาจะเห็นตรงนี้ชัดเจน ท่านปล่อยให้ลูกๆ ขวนขวายกันเอง ดังนั้น..ใครรู้จักไขว่คว้าก็จะได้อะไรมากกว่าคนอื่นเขา โดยเฉพาะอาตมาไม่เคยไว้ใจว่าหลวงพ่อท่านจะมีอายุเกินวันนี้ เพราะว่าการป่วยของท่านหนักมาก คนที่ไม่รู้ก็จะไม่รู้ว่าหนักขนาดไหน ถึงเวลาวันไหนฝนฟ้าผิดปกติอาตมาจะลุกขึ้นมานั่งกรรมฐานดู ว่าหลวงพ่อไปหรือยัง..? ในเมื่อเป็นดังนั้น ทุกวันของอาตมาคือวันสุดท้ายที่มีค่าที่สุด จึงต้องกอบโกยให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่อย่างพวกเรานี่ โอ๊ย...หลวงพ่ออายุยังน้อย เพิ่ง ๕๐ กว่าปีเอง ระวังไว้เถอะ...ตูออกไปรถตกคลองจมน้ำตาย จะอยู่ไม่ถึงอายุขัย..! เพราะเคยสร้างกรรมเอาไว้มาก อุปฆาตกรรมจะมาตัดตอนไหนก็ไม่รู้ ? สนทนากับพระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ เก็บตกจากบ้านวิริยบารมี ต้นเดือนพฤศจิกายน ๒๕๕๔ ขอบคุณบทความจาก วัดท่าขนุน