แม้ว่าในเวลาต่อมา สวีเดนจะเป็นประเทศแรกในยุโรปที่ให้การตีเด็กเป็นสิ่งผิดกฏหมาย และยังมีอีก 20 ประเทศที่ออกกฏหมายแบบเดียวกันตามมา แต่ฝรั่งเศสก็ยังคงยึดถือธรรมเนียมการเลี้ยงเด็กแบบรักลูกให้ตีอย่างเหนียวแน่น โดยหลังจากที่สภายุโรปลงมติว่า กฏหมายของฝรั่งเศสที่อนุญาตให้พ่อแม่ตีลูกนั้นมีข้อเสีย ก็เกิดปฏิกิริยาต่อต้านจากสังคมฝรั่งเศสอย่างมาก โดยมีการลงบทความและแสดงความเห็นสนับสนุนการตีสั่งสอนเด็กผ่านสื่อมวลชนอย่างล้นหลาม ซึ่งส่วนใหญ่เห็นว่าการตีเป็นส่วนหนึ่งของการสั่งสอนอบรม และผู้ใหญ่จำเป็นต้องแสดงอำนาจต่อเด็กบ้างเพื่อให้รู้ขอบเขต
ทั้งนี้ กฏหมายฝรั่งเศสนั้นกำหนดให้ความรุนแรงต่อเด็กเป็นสิ่งผิดกฏหมาย แต่ยินยอมให้มีการลงโทษเด็กเล็กๆน้อยๆ เพื่อเป็นการสั่งสอนได้ อย่างไรก็ตาม ยังมีปัญหาว่า การลงโทษแบบเบาๆนั้นคืออย่างไร และต่างจากการทารุณเด็กตรงไหน ขณะนี้ปัญหาดังกล่าวขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของศาลเท่านั้น และหลายครั้งเรื่องนี้ก่อให้เกิดวิวาทะครั้งใหญ่ เช่นเมื่อปีที่แล้ว ศาลตัดสินปรับพ่อคนหนึ่ง 500 ยูโร เพราะเขาตีลูกโดยถอดเสื้อผ้าของเด็กออกก่อน
มารี ฟรานซ์ มอเรล ผู้ศึกษาเรื่องของเด็กในประวัติศาสตร์ระบุว่า คำสอนของศาสนจักรโรมันคาทอลิกและรัฐ ทำให้พ่อแม่ฝรั่งเศสมีทั้งสิทธิเหนือตัวลูกและหน้าที่ต่อลูก แต่เด็กกลับมีแต่หน้าที่เพียงอย่างเดียวโดยไม่มีสิทธิอะไร แม้แต่พระเจ้าหลุยส์ที่ 13 ยังทรงถูกตีเสมอตั้งแต่พระชนมายุเพียงหนึ่งพรรษา ตามคำสั่งของพระราชบิดา
อย่างไรก็ตาม ในยุคปัจจุบันที่ผู้คนมีลูกกันน้อยลง ทำให้ลูกเป็นที่รักและต้องการของพ่อแม่มากขึ้น จึงเกิดแนวคิดใหม่ในเรื่องของสิทธิเด็ก และมีผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับการตีเด็กในฝรั่งเศสเพิ่มขึ้นบ้าง แต่จำนวนก็ยังน้อยกว่าประเทศเพื่อนบ้านเช่นอังกฤษ ซึ่งผลการสำรวจในอังกฤษเมื่อปีที่แล้ว พบว่ามีพ่อแม่อังกฤษถึงร้อยละ 69 ที่ต่อต้านการตีลูก
